Een gezonde mix van leeftijden is het, het team van de afdeling psychogeriatrie van het AZ Sint-Maria Halle. En dat is maar goed ook, want ze halen het beste in elkaar naar boven. Een goed voorbeeld daarvan is de implementatie van het elektronisch patiëntendossier, geleid door applicatiebeheerder Nele. Het Zorgmagazine INFUUS bracht haar rond de tafel met Stacy, Linda, Kenneth en Betty van de afdeling psychogeriatrie om alle misverstanden rond de verschillende generaties voor eens en voor altijd van tafel te vegen. 

Jullie zijn een erg generatie-divers team, brengt dat uitdagingen met zich mee?

Stacy: “Wij kunnen helpen bij computerzaken, terwijl wij op andere vlakken dan weer van jullie kunnen leren.” 

Kenneth: “Toen ik hier begon, heb ik van de oudere generatie leren omgaan met personen met cognitieve stoornissen: zij werken hier al langer én hebben meer levenservaring en zijn dus ook beter in communicatie dan ik als jongere.” 

Nele (applicatiebeheerder EPD): “Bij ons merken we wel dat er een kloof zit tussen de jongeren die gewend zijn met IT om te gaan en de oudere generatie, die om een andere aanpak vraagt.” 

Betty: “De laatste vijf jaar is de evolutie heel snel gegaan, maar je moet mee. Je moet die knop kunnen omdraaien.”

Stacy: “Ik wil toch even zeggen dat ik dat heel erg bewonder. Er komen steeds meer jongeren bij, en die willen vooruitgang en verandering, en dat moet voor de oudere generatie niet evident zijn. Dat is het voor mij zelfs soms al niet.”

Vraagt de nieuwe generatie patiënten andere dingen dan vroeger?

Betty: “We moeten ons er zeker van bewust zijn dat patiënten steeds centraler komen te staan. En dat is niet noodzakelijk omdat de patiënten veranderen, maar vooral omdat de zorg verandert.” 

Nele: “Ik denk ook wel dat patiënten andere dingen vragen: jongere patiënten zijn veel meer bezig met hun rechten en eisen, terwijl de oudere generatie naar mijn gevoel gewoon goed verzorgd wil worden en af en toe eens wil babbelen.” 

Is het voor de jongeren in het team moeilijker om te connecteren met de geriatrische patiënten?

Stacy: “Ik merk vooral een verschil in taalgebruik. Ik bak niks van dat dialect.”

Kenneth: “Soms krijg je wel reacties in de trant van ‘ah dat jong manneke is weer daar’, maar dat is allemaal positief bedoeld. Mensen zijn blij om jonge mensen te zien.”

En hebben patiënten hun voorkeur voor jongere dan wel oudere verpleegkundigen?

Merken jullie een verschil in werkhouding tussen de verschillende generaties?

Nele: “Ik ben zelf een tijdje hoofdverpleegkundige geweest, en toen merkte ik wel dat de net afgestudeerde jongeren meer bezig zijn met hun sociaal leven. Dat maakt het moeilijk in de zorg, omdat flexibiliteit wel verwacht wordt. Dat is geen verwijt, het is een bewuste keuze van hen om daar meer rekening mee te houden, maar het is niet altijd evident.” 

Linda: “Hier merken we dat niet zo. Jongeren springen even snel in als ouderen, dus ik denk dat dat echt persoonsgebonden is. En het hangt ook samen met de samenhorigheid op de afdeling.” 

Wat kunnen jullie zelf nog leren van de andere generaties?

Nele: “Wat ik van oudere generaties nog kan leren is het relativeren. Gewoon af en toe loslaten en erop vertrouwen dat het wel goedkomt.” 

Stacy: “We worden ook geregeld gewaarschuwd voor dingen die zij vroeger gedaan hebben, zoals de bedden te hoog zetten of letten op onze rug.”

Linda: “Wij als oudere generatie kunnen bij de jeugd onze technieken verfijnen, of andere benaderingen van bepaalde handelingen leren kennen. Wat opfrissing is altijd leuk. De jongere generatie is ook heel gemotiveerd om bij te leren en om zich te smijten, terwijl wij dat graag al eens aan hen overlaten omdat we met mankementjes zitten. We hebben hen gewoon nodig. We hebben elkaar nodig.”