An Monsieur: "Ik herinner me ook levendig de eerste patiënt die we naar UMC Sint-Pieter in Brussel vervoerden. In de eerste dagen waren we immers vooral een transitziekenhuis. Maar plots was er de dag dat het virus ook in ons ziekenhuis werd vastgesteld. Toen werd het zeer hectisch. De stress kwam vooral voort uit de onzekerheid: testen waren nauwelijks beschikbaar en toch moet je dan gaan triëren zonder ervaring.  Het moeilijkste moment was toen een collega werd opgenomen. Toen kwam het virus wel zeer dichtbij. Het was bang afwachten. Maar gelukkig heeft ze het overleefd. Er was ook een sterke wil om samen het virus te verslaan. Samenwerken was essentieel. Daar heb ik ook warme herinneringen aan. Toch ben ik opgelucht dat die intense dagen achter ons liggen."

Julie Lefebvre: "De activiteiten in het Operatiekwartier werden gedeeltelijk stilgelegd. Zo kon er op de recovery extra plaats worden gemaakt voor de intensieve zorg van patiënten. Gelukkig hadden we voldoende beademingstoestellen. Maar de stress en onzekerheid waren enorm. Het was zenuwslopend, ook omwille van de onwaarschijnlijke maar noodzakelijke beschermingsmaatregelen. Een van de moeilijkste momenten was het omgaan met de eenzaamheid van patiënten die overleden zonder hun familie. Ze werden afgezet bij de dienst Urgentie en dat was soms het laatste contact met hun dierbaren. We probeerden met tablets te facetimen, maar het voelde allemaal zo schrijnend en onwezenlijk. Toch waren er ook lichtpuntjes. De solidariteit onder de collega’s was ongezien. We konden altijd op elkaar rekenen en dat gaf veel moed. Het was fantastisch wat we aan elkaar hadden. En ook de succesverhalen van patiënten die het wel haalden, gaven ons de kracht om door te gaan. Niet dat we een keuze hadden maar de wil om mensen te helpen, hield ons recht.”

Jos Carton: "We plaatsten in ijltempo ook luchtreinigers en waar mogelijk werd de ventilatie geoptimaliseerd. Ook de volledige onthaalzone werd verbouwd om - op veilige afstand - opnieuw patiënten te kunnen ontvangen. Het was niet eenvoudig, vooral omdat we vaak moesten improviseren en bijsturen. Op de verpleegeenheden was de sfeer gespannen, maar we lieten de moed nooit zakken. Door de rust in het ziekenhuis (er waren minder consultaties en ook bezoek was niet toegelaten) konden we onze dagelijkse taken sneller en efficiënter uitvoeren, wat ons de kracht gaf om door te gaan."

Dr. Elke Haest: "Ondanks de stress en onzekerheid van de eerste weken kon ik mezelf overeind houden. Stress is voor mij een drijvende kracht, en dankzij de steun van mijn echtgenoot en familie kon ik me volledig concentreren op mijn werk. Ook het hele covid-team heeft enorm hard gewerkt en ook dat gaf me enorm veel energie. Toch was het zwaar. Vooral op het moment dat de maskers bijna op waren. De gedachte dat we het personeel moesten vertellen dat er geen bescherming meer zou zijn, was één van de moeilijkste momenten. Maar dankzij gulle gevers in Halle en een grote levering uit China die we hadden geregeld via mijn schoonfamilie, hebben we dit kunnen voorkomen. Ook mijn echtgenoot en zijn vrienden zamelden maar liefst 10 miljoen euro in om de zorgsector van mondmaskers te voorzien.  De sfeer in het ziekenhuis was alvast vrij positief. Zowel de directie, de medewerkers en het gros van de artsen hadden hetzelfde doel voor ogen. Wat me motiveerde om door te gaan, was het gevoel dat we in een soort ‘oorlog’ zaten. Wij waren de soldaten die ons land moesten beschermen. Het voelde als een eer om mijn steentje bij te dragen. De pandemie bracht zeker ook iets positiefs. Ik heb mensen op een andere, diepere manier leren kennen. Sommigen zijn bewuster gaan leven. Helaas is dat gevoel bij velen alweer vervaagd, net als het respect voor de zorgsector."